Marzenia

     Rok temu o tej porze patrzyłam przez okno na rabczański park i marzyłam tylko o jednym. Siedzieć wieczorem w ciepłym pokoju, oglądać film, przytulać męża, drapać Olka i spoglądać na smacznie śpiącego Tomka. Mieć moich mężczyzn przy sobie. Moje marzenie się spełniło, chłonę każdą chwilę spędzoną z nimi...

        Teraz bardzo pragnę, by mój Chrobotek wyzdrowiał, by raz na zawsze pozbył się rurki tracheo. Bym mogła usłyszeć jego głośny płacz (ostatnio go słyszałam w październiku w 2016 roku, potem jego stan zdrowia się pogorszył...) Jestem dobrej myśli. Zrobię wszystko, by znów głośno się śmiał, płakał i dokazywał. 

Rozwój

Pół roku temu, żeby wyjść z Chrobotkiem na spacer musiałam taszczyć ze sobą respirator i ssak.

Pół roku temu potrafił podnieść ręce, by ściągnąć sobie kocyk z buźki.

Pół roku temu cieszyliśmy się, że trzyma grzechotkę i reaguje na nasze głosy.

Teraz przez cały dzień jest odłączony od koncentratora tlenu i respiratora.

Potrafi siedzieć bez podporu.

Ochoczo podnosi główkę, gdy leży na brzuszku, na huśtawce.

Pokazuje rączkami, co chce chwycić.

Urządził sobie z wanienki ślizgawkę.

Bije brawo, podnosi łapeczki na „hurra” i głaszcze mamę po buzi, gdy proszę „zrób cacy mama”.

Uwielbia zabawy piłkami.

Powolutku do przodu.

Ćwiczenia z panią Gosią dają dużo radości.